Θυμάμαι ήμουν τότε στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια όταν άρχισαν να ακούγονται έντονες φήμες για την επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράκ. Αμέσως άνοιξαν τα κανάλια τα παράθυρα τους και όλοι αρχίσαμε να ασχολούμαστε με το θέμα. Ξαφνικά ένα πρωί μάθαμε ότι η επίθεση ξεκίνησε. Χαμός! Κλειστή η σχολή. Καταλήψεις στα σχολεία. Απεργίες συμπαράστασης. Οργανωμένοι στο πανεπιστήμιο, σνομπάραμε τις παρατάξεις και κατεβαίναμε μαζικά με δικά μας μπλοκ σε πορείες που μοιάζανε ποτάμια. Πορείες που μέσα τους άκουγες φήμες για συμμετοχή 1 εκατομμυρίου και βάλε. Πορείες που κατέβαινες με την μαμά σου και τους γείτονες και έβρισκες φίλους και γνωστούς αριστερούς μεσαίους και δεξιούς. Από πάνω ελικόπτερα καναλιών να πετάνε και να βοηθούν στην διάδοση του μηνύματός μας. Στο εξωτερικό τα ιδία και περισσότερα. Ακόμα και στις ΗΠΑ έγινε γιγαντιαία πορεία συμπαράστασης...
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Στην πορεία συμπαράστασης στους Παλαιστινίους και διαδήλωσης αποτροπιασμού στην κτηνωδία του Ισραήλ ήταν 4-5 χιλιάδες. Αριθμός σεβαστός. Όχι αρκετός θα προσθέσω όμως. Τα κανάλια δεν βρήκαν χρόνο στα δελτία τους για το γεγονός παρά μόνο αφιέρωσαν λίγα δευτερόλεπτα για την επίθεση που δέχτηκε η εκδήλωση από τα ΜΑΤ. Ουτε ελικόπτερα ούτε τίποτα. Στα παράθυρα οι αριστεροί κατηγορούν για ανεπάρκεια όλους προς τα δεξιά. Οι μεσαίοι για υποκρισία εκατέρωθεν. Οι δεξιοί πνιγμένοι στα σκάνδαλα δεν μπορούν να βγάλουν το κεφάλι τους από την τρύπα τους και να εκφράσουν οποιαδήποτε άποψη. Οι σχολές συνεχίζουν το ανεπαρκές έργο εκπαίδευσης των νέων πνιγμένες στα δικά τους προβλήματα. Ελάχιστες οργανώσεις, συνδικαλιστικές και μη, ασχολούνται και ακόμα λιγότερες δρουν. Για τις ΗΠΑ ούτε λόγος, αφού εκεί δεν ξέρουν καν τι γίνεται στην Γάζα. Έχουν φροντίσει τα εκεί ΜΜΕ να το κρύψουν και να τους κάνουν να φάνε περισσότερα χάμπουργκερ μιας και τα έσοδα από τις πωλήσεις τους θα πάνε στην βοήθεια της "αμυντικής κίνησης του Ισραήλ".
Και αναρωτιέμαι. Τί έχει αλλάξει; Προφανώς δεν είναι η θρησκευτική φύση των θυμάτων. Προφανώς δεν είναι η γεωγραφική θέση της Γάζας σε σχέση με αυτή του Ιράκ. Προφανώς όχι ο επιτιθέμενος αφού δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που αμφισβητεί το γεγονός ότι το Ισραήλ είναι ουσιαστικά διοικητική περιφέρεια των ΗΠΑ στην περιοχή.
Προφανώς η αλλαγή έγινε σε δυο επίπεδα.
Το ένα είναι αυτό των συμφερόντων. Μακροπρόθεσμα βόλευε η αντίδραση της κοινής γνώμης τότε, κάτι που δεν συμβαίνει τώρα. Τώρα βολεύει να θαφτεί. Να μην μιλήσει κανένας για αυτό.
Το δεύτερο επίπεδο, που είναι και το σημαντικότερο είναι το εσωτερικό μας. Κάτι έχει αλλάξει μέσα μας. Κάτι μας έχει κάνει να γυρνάμε αλλού το κεφάλι μπροστά στα σκοτωμένα παιδιά των Παλαιστινίων. Κάτι μας έχει κάνει να μην χωράμε άλλα βάσανα και καταπίεση. Λίγο η φτώχεια, λίγο οι απαιτήσεις των καιρών, λίγο τα εθνικά μας σκάνδαλα, λίγο η κάπνα από τα καμένα καταστήματα που περιορίζει το οπτικό πεδίο μας , όλοι μας εθελοτυφλούμε μπρος στην γενοκτονία που συντελείται στις μέρες μας.
Έχουμε όλοι μας ευθύνη απέναντι στον λαό αυτόν, στον οποιο πάντα στεκόμασταν δίπλα. Έχουμε ευθύνη αυτή την πιο δύσκολη στιγμή του να σταθούμε απέναντι στα συμφέροντα που επιδιώκουν την σύνθλιψή του κάτω από την στρατιωτική μπότα και το σβήσιμο της πατρίδας του από το χάρτη.
Αλλιώς μην αμφιβάλετε ότι αργα ή γρήγορα θα έρθει και η δικιά μας σειρά...
