Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Η τάξη των (μείον) 700 ευρώ

του Αλέξη Μυρτάλη

Όπου νάναι οι αγρότες θα αποχωρήσουν από τα μπλόκα με κυρτούς ώμους. Την επαύριον η Κυβέρνηση θα θριαμβολογήσει αφενός γιατί κατήγαγε περηφανή νίκη αφετέρου δε επειδή έσπασε τον κουμπαρά και ενίσχυσε με 500 εκατ. τη συμπαθή τάξη των αγροτών.
Την ίδια στιγμή σύμπασα η αντιπολίτευση θα επιχειρεί να αρθρώσει πρόταση ενώ τα (περισσότερα) ΜΜΕ θα προσπαθούν να περάσουν τη γραμμή τους ότι η επιστροφή Καραμανλή στο πολιτικό προσκήνιο προοιωνίζεται φιλολαϊκή στροφή και κατά συνέπεια ανάκαμψη της Ν.Δ.

«Το χειμώνα τούτο άμα τον πηδήσαμε άντε γι` άλλα δέκα χρόνια καθαρίσαμε» τραγουδούσε κάποτε (τότε που αντλούσε έμπνευση από την κοινωνία) ο Σαββόπουλος.

Μόνο που ως κοινωνία θάχουμε κάνει πάλι μια τρύπα στο νερό. Χωρίς να έχουμε ακουμπήσει ή έστω εξηγήσει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας: το αγροτικό!

Χρόνια τώρα συγκυριακά και υπό την πίεση των εξεγέρσεων, ρίχνουμε ασπιρίνες στον αέρα για να θεραπεύσουμε τη βαριά νόσο της υπαίθρου.

Συντηρούμε την αποκαλούμενη παρασιτική αγροτική οικονομία (γεωργία- κτηνοτροφία) με κονδύλια τα οποία αθροιζόμενα θα μπορούσαν να στηρίξουν την πλήρη αναδιάρθρωση που σήμερα περισσότερο από ποτέ έχει ανάγκη ο αγροτικός τομέας.

Όλοι γνωρίζουν και αποδέχονται την αναγκαιότητα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της υπαίθρου. Όμως όλοι καταπίνουν τη γλώσσα τους. Η Δεξιά- από τη φύση της- διαχειρίζεται την κατάσταση και η Αριστερά μονολογεί ακατάληπτες φράσεις περί στήριξης του εισοδήματος των αγροτών.

Πέραν αυτού στο τέλος των δεκαετιών του `80 και του `90 οικοδομήθηκαν αφύσικες κομματικές συμμαχίες στο πλαίσιο απολίτικων και μεταφυσικών σημείων αναφοράς.

Η απαλοιφή των ιδεολογικών διαφορών ήρθε με την επικράτηση της ηθικής έναντι της πολιτικής. H σημερινή κυβερνητική παράταξη, συνεπικουρούμενη και καιροσκοπικά τμήματα της παλαιάς Αριστεράς, επέβαλε διαχειριστικά μοντέλα όπως το περιβόητο «σεμνά και ταπεινά» εκεί όπου άλλοτε κυριαρχούσαν οι ιδέες, οι απόψεις, οι ρήξεις, οι συγκρούσεις…

Σταδιακά από την πολιτική αντιπαράθεση εξέλιπαν έννοιες όπως το ορθό και το λάθος, το δίκιο και το άδικο, το προοδευτικό και το συντηρητικό για χάρη της εντιμότητας και της ανεντιμότητας, της διαφάνειας και της αδιαφάνειας, του ύφους και του ήθους.

Και αυτό που εξ ορισμού θα έπρεπε να είναι σύμφυτο με την πολιτική αποτελούν ζητούμενα μιας ακαθόριστης διαδρομής που κάθε φορά προσαρμόζεται επί τη βάση ευκαιριακών απαιτήσεων του εξωνημένου πλήθους.

Αυτός «ο υπέροχος λαός» διεφθάρη από την πολιτική και τους πολιτικούς και πλέον διαφθείρει την πολιτική και τους πολιτικούς.

Έχει δίκιο ο φίλος μου ο Λάμπρος να συμπεραίνει ότι στις αρχές της δεκαετίας του `80, μαζί με την αποκέντρωση της εξουσίας, διαχύθηκε σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού και η διαφθορά που μέχρι τότε αποτελούσε προνομία μιας κλειστής κάστας εξουσίας.

Δίκιο επίσης έχει να ισχυρίζεται ότι τώρα πια τη νομιμότητα επιδιώκουν «οι έχοντες και οι κατέχοντες» που θέλουν να διατηρήσουν τόσο τα κεκτημένα τους όσο δε και το κοινωνικό τους status. Γιατί- αποδεδειγμένα- οι πτωχοί μπορεί να κερδίσουν την αιώνια βασιλεία, ποτέ όμως την επίγεια ευδαιμονία, αν πάνε με το σταυρό στο χέρι…


Αναρτήθηκε στο i-Reporter

Δεν υπάρχουν σχόλια: